Ustalenie diagnozy i wybór sposobu leczenia
Badanie przyczyn niepłodności względnie zdrowej Pary, wymaga przeprowadzenia całego szeregu badań. Nawet sama rozmowa ze specjalistą i pierwsze badanie, może zdjąć wielki ciężar niepewności, wnieść nową nadzieję, siłę i zdecydowanie.
Elementem rozmowy wstępnej, w celu uproszczenia komunikacji bywa wypisanie ankiety i odpowiedzi na pytania dotyczące stanu zdrowia, przebytych chorób, zabiegów, wcześniejszych ciąży, jakości cyklu menstruacyjnego, wcześniejszych terapii niepłodności itp.
Jakiej terapii Państwo zechcą się poddać? Nektórzy zgadzają się na podawanie pigułek, ale nie na zastrzyki. Inni wolą inseminację, ale wykluczają zapłodnienie In Vitro (IVF), a inni akceptują cokolwiek, z wyjątkiem dawcostwa jajeczek albo plemników. Założenia moralne i duchowe mogą mieć znaczący wpływ na podjęcie decyzji i wybór metody leczenia.
Dlatego też po przeanalizowaniu informacji wstępnych, lekarz proponuje Parze plan badań i leczenia, który bywa aktualizowany pod kątem nowych doświadczeń i postaw leczonej Pary.
Właściwe badania ginekologiczne prowadzone są ku wyłączeniu wrodzonych wad rozwojowych, obecności stanów zapalnych, nowotworów niezłośliwych macicy (myomów) i polipów, ku ocenie stanu szyjki macicy i charakteru błony śluzowej. Zazwyczaj dopełniane są o diagnostykę możliwych infekcji i cytologię onkologiczną. Zwykle stosowane są również badania sonograficzne.
Partner poddany jest dokładnym badaniom spermiogramu, a w przypadku znaczących odchyleń w wynikach albo anamnezie, zalecane są badania urologiczne.
Standardem jest badanie krwi – profila hormonalnego, grupy krwi, współczynnika Rh, detekcja nosicielstwa chorób wenerycznych, żółtaczki, ew.dalsze testy indywidualne.
Parze mogą być zaproponowane również badania genetyczne albo immunologiczne, przeprowadzenie testu postkoitalnego, MAR-testu albo wykonanie innych specjalistycznych badań.
Według aktualnego rozpoznania, mogą być również zaproponowane badania USG, Rtg albo endoskopowe (histeroskopia, laparoskopia), przedewszystkim w celu ustalenia drożności jajowodów albo w celach leczniczych, dla usunięcia niezłośliwych nowotworów, łożysk endometriozy, polipów, septum macicznego itp.
Na podstawie oceny uzyskanych informacji, aktualizoany jest plan leczenia.
Zasadniczym podejściem leczniczym jest indukcja owulacji oraz inseminacja (IUI). Inseminacja w RCz finansowana jest z publicznych funduszy ubezpieczenia zdrowotnego 6 razy w roku. W przypadku jej niepowodzenia, zazwyczaj przystępuje się do zapłodnienia In Vitro. Zabiegi w ramach rozrodu wspomaganego w RCz są finansowane z funduszy publicznych, na podstawie rekomendacji lekarza-specjalisty medycyny reprodukcyjnej:
1. Kobietom z obustronną niedrożnością jajowodów w wieku 18-39 lat.
2. Ostatnim kobietom w wieku 22-39 lat IVF z funduszy publicznych finansowane jest najwyżej 3 razy w życiu.
Rozumiane tym są najwyżej 4 momitorowane cykle ze stymulacją a w ich ramach najwyżej 3 cykle transferu embrionów. Po wyczerpaniu możliwości finansowania ze środków publicznych, każda dalsza próba jest w pełni finansowana przez niepłodną Parę. Równie tak zabiegi ponadstadardowe-ICSI, AH, wydłużona kultywacja, PGD, MESA, TESE i inne.
Szczegółowy opis protokołu zapłodnienia In Vitro opisany jest w oddziale In Vitro fertilyzacja, zapłodnienie pozaustrojowe (IVF).